သူငယ္ခ်င္း ေဟမန္သဇင္
ရန္ကုန္စစ္မ်က္ႏွာကေန ငါ စာေရးလိုက္တယ္။
နင္ ေနေကာင္းရဲ႔လား။ ငါေရးလိုက္တဲ့ ပထမစာကို ဖတ္ျပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနသလား။ နင္တို႔ အေ၀းကလွမ္းျပီး စိတ္ပူေနရမွာ စိုးသလို ဒီမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ အေျခအေနေတြကိုလည္း အမွန္အတိုင္း သိေစခ်င္ေနတယ္။ နင္ ဆက္ဖတ္ေပးပါဦး။
မေန႔က ငါ့အေဖက လူတေယာက္လႊတ္ျပီး မွာလိုက္တယ္။ သူ႔ဆီကို အျမန္ဆုံး လာခဲ့ပါတဲ့။ ငါ့အေဖအိမ္ကို ငါ ေရာက္သြားေတာ့ အေဖ့ရြာက အကို တေယာက္ ေရာက္ေနတယ္။ အေဖ့မ်က္ႏွာနဲ႔ အကို႔ အရိပ္အျခည္ကို ျမင္လိုက္ကတည္းက တစုံတရာ အၾကီးအက်ယ္ မွားယြင္းသြားျပီဆိုတာ ငါ သိလုိက္တယ္ ေဟမန္။
အကိုက ငါ့လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ျပီး မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ေျပာတယ္။
“ရြာမွာ ဘာမွ မက်န္ေတာ့ဘူး ညီေလး" တဲ့။
ငါ့စိတ္ေတြ ေလထဲမွာ ၀ဲပ်ံသြားျပီးေတာ့ ဧရာ၀တီျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသက ရြာကေလး တရြာကို ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ ေခ်ာင္းတေလ်ာက္ သြယ္တန္းေနတဲ့ အိမ္ကေလးေတြ၊ ဓနိေတာ၊ အုန္းေတာနဲ႔ မ်က္စိတဆုံး လယ္ကြင္း စိမ္းစိမ္းၾကီးေတြ၊ အေ၀းက ဘုရားဆည္းလည္းသံနဲ႔ ေခ်ာင္းထဲက တဘုတ္ဘုတ္ ျမည္ေနတဲ့ ေမာ္ေတာ္သံ။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ဆိုရင္ ရြာေက်ာင္းသားေလးေတြက ရြာရိုးတေလ်ာက္မွာ အျဖဴအစိမ္းေလးေတြနဲ႔ စီရီလို႔။ ဒီရြာမွာ ငါ့အေဘး ေခါင္းခ်ခဲ့တာေပါ့။ ဒီရြာမွာ ငါ့အဘိုး ေနသြားခဲ့တာေပါ့။ ဒီရြာမွာ ငါ့အေဖ ပညာသင္ခဲ့တာေပါ့။
ငါ့စိတ္ေတြ စုစည္းျပီး သတင္းေထာက္ တေယာက္ရဲ႔ တာ၀န္ေတြကို ဆက္လုပ္ဖို႔ ခက္ခက္ခဲခဲ ၾကိဳးစားခဲ့ရတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဒီေလာက္ျပင္းထန္တဲ့ မုန္တိုင္းၾကီး လာေတာ့မယ္ဆိုတာကို ရြာသားေတြ ေကာင္းေကာင္း မသိၾကဘူး။ တိုက္မယ့္ညမွာ ျမန္မာရုပ္ျမင္သံၾကားက ၀တ္ေက်တန္းေက် ထုိးေပးတဲ့ သတင္းစာတမ္း တေၾကာင္း ကိုလည္း ရုပ္ျမင္သံၾကားစက္ရွိျပီး ၾကည့္မိသူတခ်ဳိ႔ပဲ နည္းနည္း သတိထားမိလိုက္ၾကတယ္။ အကို တေယာက္ပဲ ပညာတတ္လည္းျဖစ္ျပီး ေရဒီယိုလည္း ပုံမွန္နားေထာင္သူ ဆိုေတာ့ RFA က ဘဂၤလားေဒ့ခ်္ႏိုင္ငံရဲ႔ နာဂစ္မုန္တိုင္းအေပၚမွတ္ခ်က္ကို နားေထာင္ရတဲ့အခါ ဒါဟာ အႏၱရာယ္ပဲလို႔ သိခဲ့တယ္။
မုန္တိုင္းရဲ႔ ေလထဲမွာ ရြာက အိမ္ေတြအားလုံး ကၽြတ္ထြက္ကုန္တယ္။ သစ္ပင္ေတြ အားလုံး လဲက်တယ္။ ေခ်ာင္းထဲက ေရေတြ လွ်ံတက္လာျပီး လယ္ကြင္းေတြအားလုံး ေရကမၻာျဖစ္သြားတယ္။ မႏွစ္က ငါသြားတုန္းက ထမင္းဟင္းကို စိတ္ၾကိဳက္ခ်က္ေကၽြးခဲ့တဲ့ ငါ့အေဒၚၾကီး (ငါ့အေဖရဲ႔ အမ) နဲ႔ သူ႔ခင္ပြန္း ၂ ေယာက္စလုံး သစ္ပင္ပိျပီး ေသဆုံးသြားတယ္။ ငါ့အမ၀မ္းကြဲ တေယာက္ ေမွာင္နဲ႔ မည္းမည္းမွာ ကေလး ၂ ေယာက္ကို သယ္ေျပးရင္း ေလေဆာင့္ အတိုက္မွာ ကေလး ၂ ေယာက္လုံး လက္လြတ္ျပီး ေရထဲက်ေပ်ာက္သြားခဲ့တယ္။ ငါ့တူေလး နဲ႔ ငါ့တူမေလး …
ေဟမန္ရယ္ … ေဟမန္ရယ္ … ေဟမန္ရယ္ …
ငါတို႔ျမန္မာျပည္ၾကီးမွာ ငိုစရာ မ်က္ရည္ေတာင္ က်န္ေသးရဲ႔လား ငါမသိေတာ့ပါဘူး။ ဒို႔ တရြာလုံးမွာ ျပိဳမသြားတဲ့ အိမ္ဆိုလို႔ အကို႔အိမ္တအိမ္ပဲ က်န္ခဲ့တယ္။ တရြာလုံးက အသက္ရွင္က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ လူေတြအားလုံး မတ္တပ္ရပ္ေနၾကရတယ္။ ေခ်ာင္းထဲမွာ လူေသ၊ ကၽြဲႏြားေသေတြက ေပါေလာ။ လယ္ကြင္း ေရေဖြးေဖြးမွာ ေကာက္မႏိုင္တဲ့ အေလာင္းေတြက ပက္လက္။ ေသာက္စရာမရွိတဲ့အတြက္ ငန္ျပီး နံေနတဲ့ ေခ်ာင္းေရကိုပဲ ေသာက္ၾကရတယ္။ ပုပ္ေနတဲ့ ကၽြဲႏြား အေသေတြကို ဖ်က္စားၾကတယ္။
ရန္ကုန္ဟာ စစ္မ်က္ႏွာဆိုရင္ ဧရာ၀တီတိုင္းဟာ “ငရဲ” ပဲ … ေဟမန္။
ကယ္ဆယ္ေရးလား … ။ စားနပ္ရိကၡာ ေ၀ငွဖို႔ မေျပာနဲ႔၊ ေသစာရင္း ေကာက္မယ့္လူေတာင္ ေရာက္မလာပါဘူး။ လူေတြဟာ အခုထက္ထိ ေရထဲမွာ ေန ေန ၾကရဆဲ။ ငါ့အကိုက ေျပာတယ္။
“လူေတြ ေရထဲမွာ ၾကာေနျပီ။ တခ်ဳိ႔အခုထိ မေသေသးဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေသမွာပါပဲ …” တဲ့။
ငါ့ ရင္ေတြ ပြင့္ထြက္ေတာ့မယ္။
ဒို႔ရြာေလးဟာ ေဒးဒရဲျမိဳ႔နယ္ အပိုင္ထဲက ဂြၾကီး ေက်းရြာ အုပ္စု၀င္ ရြာတရြာပါ။ ေဒးဒရဲ ျမိဳ႔နယ္ထဲမွာ ေက်းရြာစု ၉၂ စု ရွိတယ္။ ဂြၾကီးအုပ္စု တစုထဲမွာ လူ ၁၀၀ ေက်ာ္ အသက္ ဆုံးရႈံးတယ္။ ေက်းရြာ အုပ္စု ၉၂ စု ေပါင္းဆိုရင္ နင္ မွန္းၾကည့္ေပေတာ့။ ေဒးဒရဲျမိဳ႔နယ္ထဲမွာ ေသာၾကာ၊ တံတား၊ တံတားေခ်ာင္၊ ကန္ဆိပ္နဲ႔ က်ဳံဟဲရြာေတြဟာ ရြာလိုက္ေပ်ာက္သြားတယ္။ ငါ့အကို ခန္႔မွန္းတယ္။ ေဒးဒရဲ တျမိဳ႔နယ္အတြင္းမွာ လူ ၁ သိန္း နီးနီး ေသႏိုင္တယ္ တဲ့။
ဖ်ာပုံ၊ ဘိုကေလး ျမိဳ႔နယ္ေတြမွာလည္း ရြာလိုက္ ေပ်ာက္သြားတာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ “ကဇုံကနိ” တို႔၊ “မိန္းမလွကၽြန္း” တို႔ဆိုတာ အင္မတန္ နာမည္ၾကီးတဲ့ ရြာၾကီးေတြေပါ့။ အခုေတာ့ ျမန္မာျပည္ရဲ႔ စပါးက်ီ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚဟာ နလန္မထူႏိုင္ေအာင္ ပ်က္စီးသြားခဲ့ျပီ။ လူ သိန္းခ်ီ ေသဆုံးခဲ့ရျပီး လယ္ကြင္းအားလုံး ပ်က္စီးသြားခဲ့ျပီ။ ေရခ်ဳိ ျမစ္ ေခ်ာင္း ကန္ေတြထဲကို ေရငန္ေတြ ၀င္ခဲ့ျပီ။ ဥယ်ာဥ္ ျခံေျမေတြ လဲျပိဳသြားခဲ့ျပီ။ ဘယ္ေတာ့မွ နလန္ျပန္ထူေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ငါ့အကိုက မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ေျပာခဲ့တယ္။
“ကယ္ဆယ္ေရး ေကာ? " လို႔ နင္ထပ္ေမးအုံးမလို႔လား ေဟမန္။ ေက်းရြာေတြဘက္ကို ေျခဦးလုံး၀ မလွည့္လာတဲ့ အာဏာပိုင္ေတြက ဖ်ာပုံျမိဳ႔ေပၚမွာေတာ့ ေခါက္ဆြဲထုပ္ နည္းနည္း ေ၀ျပတယ္။ မေ၀ခင္မွာ ကင္မရာေတြကို အက်အန ဆင္ၾကတယ္၊ ဓာတ္ပုံသမားက "ရျပီ"လို႔ အခ်က္ျပတာနဲ႔ စ ေ၀ျပီး ခဏေနေတာ့ သိမ္းလိုက္ၾကတာေပါ့။
ရန္ကုန္မွာလည္း ဒီလုိပါပဲ။ ဘယ္တုန္းကမွ ေပၚမလာတဲ့ ယူနီေဖာင္းေတြက ၅ ရက္ေန႔ မနက္မွာ ရိႈးနဲ႔ မိုးနဲ႔ ေပၚလာျပီး လဲက်ေနတဲ့သစ္ပင္ၾကီးေတြ အနားမွာ ေနရာယူၾကတယ္။ ကင္မရာေတြက မီးေတြလင္းျပီးသြားတဲ့အခါေတာ့ ကားေပၚတက္ျပီး ျပန္ေပ်ာက္သြားၾကေတာ့တာပဲ။ ဗိုလ္တေထာင္ ျမိဳ႔နယ္ရဲ႔ တေနရာမွာေတာ့ ထရပ္ကားေပၚက စစ္သားေတြ ဆင္းလာၾကတယ္။ လူေတြက ရွင္းလင္းေရးလုပ္ဖို႔လို႔ ထင္ၾကတယ္။ သူတို႔က ပါတဲ့ ဓားေတြနဲ႔ သစ္ကိုင္းေတြကို ထင္းအျဖစ္ ခုတ္ျပီး ကားေပၚတင္သြားၾကတာ။ လမ္းေပၚမွာ လဲက် က်န္ေနခဲ့တဲ့ သစ္ပင္ၾကီးက ေျခမဲ့ လက္မဲ့ တုံးလုံး ပက္လက္။
သတင္းစာေတြထဲမွာေတာ့ "ကယ္ဆယ္ေရး အကူအညီမ်ား ထိေရာက္စြာ စီမံ" ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ လမ္းရွင္းလင္းေရးေတြ လုပ္ေနတဲ့ ပုံေတြပဲ ေဖာ္ျပေနၾကတယ္။ မိုက္မဲတဲ့ ျမန္မာ့အလင္းကေတာ့ အေျခအေနကို နားမလည္ဘဲ "မိုးဦးက် ကာလမွာ လွ်ပ္စစ္မီးသုံးရင္ သတိထား" တဲ့။ ေအာက္ျမန္မာျပည္တခုလုံး ေက်ာက္ေခတ္ကို ျပန္ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ ဘယ္လွ်ပ္စစ္မီးကို သတိထား သုံးရမွာလဲ။
သြပ္ေတြ တခ်ပ္ကို ၆,၀၀၀ ကေန ၁၆,၀၀၀ ျဖစ္သြားတယ္။ အခု ၀ယ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ ဧရာ၀တီတိုင္းမွာ ဆန္ေတာင္ ၀ယ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ ဆန္ကြဲနဲ႔ ေရစိုဆန္ပဲ ၀ယ္လို႔ရတယ္။
ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္သြားရတာလဲလို႔ နင္ေမးခ်င္ေနတာလား ေဟမန္။ ဒါမွမဟုတ္ အစိုးရက ၾကိဳမသိဘူးလားလို႔ ေမးမလို႔လား။
တကယ္ေတာ့ ပါးနပ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးၾကီးရဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ေလယာဥ္ အပါအ၀င္ သူတို႔သုံးစြဲေနတဲ့ ေလယာဥ္ေတြအားလုံးကို တံတားဦး ႏိုင္ငံတကာေလဆိပ္ကို မပ်က္စီးေအာင္ ၾကိဳပို႔ထားျပီးသား …။ ျပီးေတာ့ ငါတို႔ျပည္သူေတြကို ေျပာတယ္။ … မစိုးရိမ္ပါနဲ႔ … တဲ့။
သစ္ပင္ပိျပီး ေသဆုံးသြားတဲ့ အေဒၚ
ေရထဲကို က်သြားတဲ့ ငါ့ တူေလးနဲ႔ တူမေလး …
ျပည္သူေတြ …
ျပည္သူေတြ …
ကေလာင္ကို လႊတ္ခ်ျပီး လက္နက္တစုံတရာကို ေကာက္ မကိုင္မိဘို႔ ငါ ခက္ခက္ခဲခဲ ၾကိဳးစားေနရတယ္ ေဟမန္ … ။
နင့္ ငါ့စာေတြ ဖတ္ခ်င္ေသးရဲ႔လား …။
နင့္သူငယ္ခ်င္းသူ
ရန္ကုန္
Posts
0 comments:
Post a Comment