ျမန္မာလူငယ္ေလးမ်ား အဂၤလိပ္စာ တိုးတက္ေရး

လူငယ္မ်ားအတြက္ အမွာစကား ဆိုရမယ္။ ဆိုေပးပါလို႔ ဆရာမ ဧဧသန္းက ေျပာေတာ့ ေခါင္းထဲမွာ ခ်က္ျခင္းေရာက္လာတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ ယခုအခ်ိန္အခါမွာ အထူးလိုအပ္ေနတဲ့ `အဂၤလိပ္စာသင္ၾကားေရး´ပဲ။ တို႔တိုင္းျပည္အနာဂတ္ျဖစ္တဲ့ မ်ဳိးဆက္သစ္ ျမန္မာလူငယ္ေလးေတြကို ေလ့လာၾကည့္ခဲ့တယ္။ တိုင္းျပည္အနာဂတ္ျဖစ္တဲ့ မ်ဳိးဆက္သစ္ လူငယ္ေလးေတြ ေတာ္ၾကပါတယ္။ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး ျမင့္ၾကတယ္။ ဉာဏ္ရည္လဲ ေကာင္းတယ္၊ ႀကိဳးလဲ ႀကိဳးစားၾကတယ္။ သို႔ျဖစ္ပါရက္န႔ဲ ထင္တိုင္း တစ္ဟုန္ထိုး အတက္ေႏွးေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ လူငယ္အမ်ားစုကို ဆိုလိုခ်င္တာပါ။ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္လဲ။ အခ်က္တစ္ခ်က္ကေတာ့ အဂၤလိပ္စာတတ္ကၽြမ္းမႈမွာ လိုေနလို႔ပဲ။ အေရးအသား၊ အေျပာအဆို နားလည္ႏိုင္မႈ၊ အသံထြက္ စသည္တို႔ေပါ့။
အဂၤလိပ္စာ သင္ၾကားေရးဆိုရာမွာ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးသား၊ ဘြဲ႕ရၿပီးသား၊ အလုပ္ခြင္၀င္ေနတဲ့ သူမ်ားကို အထူးဆိုလိုတယ္။ ၁၀ တန္းေက်ာင္းသားေတြလဲ မွတ္သားထားႏိုင္ပါတယ္။ ၁၀ တန္းေက်ာင္းသားေတြက ေက်ာင္းစာ က်က္ခ်ိန္ ေပးေနၾကရေတာ့ အဲဒီဖက္မွာ အခ်ိန္အမ်ားႀကီး ယူၾကရတယ္။ ေက်ာင္းစာအမွတ္မ်ားဖို႔က အဓိက ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ပါ။
မိမိဘ၀ တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္း ႀကိဳးစားေနၾကသူေတြအတြက္ အဂၤလိပ္စာဟာ အျပည္ျပည္သုံး ဘာသာစကားမို႔ အဓိက လိုအပ္တာ အထူးမဆိုလုိဘူး။ လူတိုင္း သေဘာေပါက္ၾကတယ္။ ဒီအဂၤလိပ္စာ တတ္ကၽြမ္းျခင္း မတတ္ကၽြမ္းျခင္းနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ကို ဘယ္လို ဆုံးျဖတ္ၾကသလဲ အဂၤလိပ္ စကားကို မိခင္ဘာသာမဟုတ္တဲ့သူတို႔ေျပာၾက၊ ေရးၾကတဲ့အခါ အဂၤလိပ္တို႔၊ အေမရိကန္စတဲ့ တိုင္းရင္းသား (native speaker) တို႔က ထိုသူတို႔ရဲ႕ အဂၤလိပ္စာအဆင့္ကို ၾကည့္ၿပီး ထိုသူတို႔ရဲ႕ အဆင့္ကို အသိအမွတ္ျပဳၾကတယ္။
``မင္း အဂၤလိပ္စာကို ဘယ္မွာ သင္ခဲ့သလဲ´´
``မင္း ဘယ္ေက်ာင္းက (အဂၤလန္ကလား၊အေမရိကန္ကလား၊ ေအာက္စဖို႔ဒ္ တကၠသိုလ္ကလား၊ ဟားဘစ္တကၠသိုလ္ကလား) ေအာင္တာလဲ စတဲ့ စကားေတြ ထြက္လာတတ္တယ္။ အသံမွန္မွန္ ဌာန္က႐ိုဏ္းက်က် ေျပာတတ္ဆိုတတ္ရင္ ေက်ာင္းေကာင္းမွာ ေနခဲ့လို႔ေပါ့။ ဒါဟာ တိုင္းတာစရာ ေပတံတစ္ခုပဲ။ အေရွ႕တိုင္းမွာ၊ အိႏၵိယ၊ တ႐ုတ္၊ ယိုးဒယား၊ ဖိလစ္ပိုင္၊ ဂ်ပန္၊ အင္ဒိုနီးရွား၊ မေလးရွား စသူတို႔ရဲ႕ အဂၤလိပ္စကားကို native speaker တို႔က ဘ၀င္ကမ်ၾကဘူး။ စကားပ်က္ရယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။ ဥပမာ ဖိလစ္ပိုင္မွာ သူတို႔ရဲ႕ မိခင္ဘာသာစကား Taglog တက္ဂေလာက္ရဲ႕ ေနာက္ခံနဲ႔ ေရာယွက္ၿပီး ေျပာတဲ့ အဂၤလိပ္စကားကို Taglish။ စင္ကာပူမွာ ေျပာတဲ့ အဂၤလိပ္ကို Singlish စသည္ျဖင့္ ဆိုၾကတယ္။ အဂၤလိပ္စကားမ်ား (The Englishes)လို႔ ဆိုတယ္။
အသုံးမ်ားတဲ့ ဘယသာစကားတစ္ခုက အသုံးျပဳတဲ့ လူမ်ဳိး၊ ေဒသ၊ ယဥ္ေက်းမႈအလိုက္ ေဒသစကားအျဖစ္ ကြဲခြဲတတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘာသာစကားအသစ္တစ္ခုလဲ ျဖစ္လာတတ္တယ္။ ဥပမာ လက္တင္ဘာသာကေန ျပင္သစ္၊ အီတာလ်ံ၊ စပိန္စကားေတြ ျဖစ္လာသလိုေပါ့´´ လို႔။
Singlish Bad, English Good ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးမွာ ေတြ႕ရတယ္။
အခု Singlish ကို ၾကည့္။
“Government say Singlish (-0 no good, (-) must learn how to speak proper, English. it (-) a bit the difficult. How can (-)?”
သဒၵါမက်၊ စနစ္မက်တာ ေတြ႕ရမယ္။ ဆိုလိုခ်င္တာကိုသာ ေျပာလိုက္တာပါပဲ။ ဒါ့အျပင္ အသံထြက္၊ အဆြဲအင္၊ အျဖတ္အေတာက္ေတြလဲ မသင့္တာေတြမ်ားတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဂၤလိပ္စာ သင္ၾကားေနတာဟာ ကမာၻတစ္၀ွမ္းကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ နားလည္ႏိုင္ေအာင္လို႔၊ ကမာၻတစ္၀ွမ္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို နားလည္ႏိုင္ေအာင္လို႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္ စံခ်ိန္မီ အဂၤလိပ္စာကို ေရးႏိုင္ေျပာႏိုင္ဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။
တစ္ခုဆိုတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံသားရဲ႕ တစ္၀က္ဟာ ပညာတတ္ မဟုတ္ၾကပါဘူး။ သူတို႔ဟာ Singlish ကိုပဲ သုံးၾကရတယ္။ စီးပြါးေရးအရေကာ၊ လူမႈေရးအရပါ သူတို႔ နစ္နာၾကလိမ့္မယ္လို႔ စင္ကာပူ ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း လီကြမ္းယူက ဆိုပါတယ္။
ဒီလို broken English နဲ႔ မဟုတ္ပဲ၊ မွန္ကန္တဲ့ Standard English နဲ႔ဆို ႏိုင္ငံတကာမွာ မ်က္ႏွာရတယ္။ Standard English ကို မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူးလား။ ခက္လို႔လား။ မခက္ပါ။ အနည္းငယ္ သတိျပဳ ေလ့က်င့္ရင္ ရတာပါပဲ။
အေျခခံက်က် အခ်က္တစ္ခ်က္ကေတာ့ စာဖတ္မ်ားဖို႔ပဲ။ “Reading makes a full man.” စာဖတ္ျခင္းဟာ လူကို ျပည့္၀ေစတယ္လို႔ ဆရာႀကီး Francis Bacon က ဆိုတယ္။ စာဖတ္ရင္ ဖတ္ရင္း ျပည့္မွန္းမသိ ျပည့္ျပည့္လာတယ္။ ဘာသာစကားေရာ၊ စာထဲက ဗဟုသုတပညာေရာ ရတယ္။ စာဖတ္ဖို႔ပဲ လိုတယ္။
စာဖတ္ရင္ အသံထြက္ဖတ္ပါ။ မွားမွာ မရွက္ပါနဲ႔။ အသံထြက္ဖတ္မွ မိမိကိုယ္ကိုယ္မိမိ ယံုၾကည္မႈ ရွိလာမယ္။ မတတ္တာရွိရင္ တတ္နားလည္သူထံမွာ ႀကံဳရင္ႀကံဳသလို ဆည္းပူးမွတ္သားပါ။ ကက္ဆက္ေခြေတြ၊ CD ဓာတ္ျပားေတြနဲ႔ စကားေျပာထား၊ စာဖတ္ထားတာေတြ ရွိပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အဂၤလိပ္လူမ်ဳိး၊ အေမရိကန္လူမ်ဳိးတို႔ ဖတ္တာနားေထာင္ပါ။ အသံမွန္ရပါမယ္။ ယခုေခတ္မွာ ကြန္ပ်ဴတာေတြ ထြန္းကားသမို႔ CD-Rom လို႔ေခၚတဲ့ CD ဓာတ္ျပားေတြ၊ Talking Dictionary အသံထြက္ အဘိဓာန္ေတြ ရွိေနပါၿပီ။
အကူညီရစရာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ သူတို႔လို အသံမွန္ေအာင္ ေလ့က်င့္ပါ။ တျဖည္းျဖည္း ရလာမွာပါ။ အသံထြက္မွန္ဖို႔သာ လိုပါတယ္။ ဘိုဆန္ဖို႔၊ ဟန္လုပ္တဲ့ အသံႀကီးေတြနဲ႔ ေျပာဖို႔မလိုပါ။ ျမန္မာေတြဟာ အိႏၵိယ၊ ဂ်ပန္၊ မေလး စသူတို႔နဲ႔ မတူ၊ ထူးျားတာက အဂၤလိပ္အသံ (တျခားဘာသာစကားရဲ႕ အသံေတြပါ။ ဥပမာ ဂ်ပန္၊ ကုလား) ပီပီသသ ထြက္ႏုိင္တယ္။ ဒီအရည္အခ်င္းကို ျမန္မာမွာသာ ေတြ႔ရတယ္။
စာဖတ္ရာမွာ စာေရးဆရာႀကီးမ်ားျဖစ္တဲ့ Charles Dickens, Nathaniel Hawthorn, Ernest Hemingway, O.Henry စသူတို႔ရဲ႕ စာေတြကို ဖတ္ပါ။ တတ္ႏိုင္ရင္ မူရင္ဖတ္ပါ။ ခက္မယ္ထင္ရင္ လြယ္ကူေအာင္ ျပန္ေရးသားထားတဲ့ Simplified Edition မ်ားဖတ္လို႔ ရပါတယ္။ ဒီစာေပေတြကို ေအာ္စကာဆု၊ တိုနီဆု၊ ဂရမၼီဆု ႐ုပ္ရွင္ႏွင့္ ျပဇာတ္ မင္းသား မင္းသမီးတို႔ ဖတ္ထားတဲ့ အသံထြက္ စာအုပ္ (audio books) ေတြလဲ ရွိပါတယ္။ ဆရာႀကီးေတြရဲ႕ အေရးအသားဟာ မွန္တယ္၊ ရွင္းတယ္၊ ထိေရာက္တယ္၊ လွတယ္။
မိမိပတ္၀န္းက်င္မွာ အဂၤလိပ္စာ၊ အဂၤလိပ္စကားေတြနဲ႔ ၀န္းရံထားေအာင္ ဖန္တီးပါ။ အဂၤလိပ္သီခ်င္း၊ အသံထြက္ဇာတ္လမ္း၊ ေဟာေျပာခ်က္ သတင္းေၾကျငာခ်က္၊ အျပန္အလွန္ စကားေျပာၾကျခင္း၊ စာဖတ္ျခင္း စသည္တို႔ ကက္ဆက္နဲ႔ CD ေတြမွာ ရွိပါတယ္။ မျပတ္နားဆင္ပါ။ မိမိ နားအက်င့္ပါလာလိမ့္မယ္။ အသံထြက္ဖတ္ရင္ ပါးစပ္အက်င့္လဲ ပါလာလိမ့္မယ္။ စကားေျပာရဲလာလိမ့္မယ္။
အဂၤလိပ္စာႏွင့္ စကားတတ္ကၽြမ္းေရး ဦးတည္ၿပီး သင္တန္းဖြင့္ဖူးတယ္။ လုပ္ငန္းခြင္က ဘြဲ႕ရၿပီးသား လူငယ္ေတြမ်ားတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ လုပ္ငန္းခြင္မွာ ဧည့္ခံပြဲ၊ ကုမၸဏီမွ ထုတ္ကုန္မ်ားအေၾကာင္း၊ ရွင္းလင္းပြဲ စသည္တို႔မွ ႏိုင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ ေျပာဆို ဆက္ဆံ ရတယ္။ ပစၥည္းတစ္ခု အေၾကာင္းကို စင္ျမင့္ေပၚတက္ ရွင္းျပရာမွာ မိမိ က်င္မွတ္ထားတဲ့အတိုင္း ရြတ္ျပႏိုင္ရင္ အေထာက္အကူ ေတာ္ေတာ္ရလို႔ ေခ်ာေမေျပျပစ္ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ပရိသတ္က ေမးခြန္းျပန္ေမးရင္ေတာ့ စိတ္ကို ညစ္သြားေတာ့တာပဲ။ တစ္ဖက္က ေမးတာကို လုံးေစ့ပတ္ေစ့ နားမလည္၊ ကိုယ္ျပန္ေျဖတာကလဲ တလြဲ၊ စကားကို ေခ်ာေမာေအာင္၊ မွန္ကန္ေအာင္လဲ ႀကိဳၚစားေနရရင္ေတာ့ ေသခ်င္ေစာ္ကို နံသြားေတာ့တာပဲ။
အဲဒီကိစၥေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္သင္တန္းကို လာတက္ၾကသတဲ့။
ကၽြန္ေတာ္က ပုံျပင္၊ ဇာတ္လမ္းကေလးမ်ား၊ သတင္း အတိုအထြာေလးမ်ား၊ စိတ္၀င္စားဖြယ္ရာမ်ား အသံမွန္မွန္ ႀကိဳးစားဖတ္ျပတယ္။ သင္တန္းသားမ်ားကိုလည္း ဖတ္ခိုင္းတယ္။ ေလ့က်င့္ေပးတယ္။ အဲဒီအခါ -
``ကၽြန္ေတာ္တို႔ (ကၽြန္မတို႔) က စကားေျပာတတ္ခ်င္တာ´´ လို႔ ေျပာၾကတယ္။ သူတို႔ စာမဖတ္ခ်င္ၾကဘူး။ ဖတ္လဲ မဖတ္ၾကဘူး။ ဖတ္ခုိင္းရင္လဲ မွန္ေအာင္၊ ပုံစံက်က် သဘာ၀က်က် မဖတ္ႏိုင္ၾကဘူး။ ဒီေတာ့ `၀မ္းစာ´မွ မရွာပဲ။ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္လို႔ ၀မ္းထဲက အံထြက္လာစရာ အဂၤလိပ္စာ ရွိမွာတုန္း။ ဒါကို သေဘာမေပါက္ၾကဘူး။ တစ္သက္လုံး အလြတ္က်က္လာၾကတယ္။ ငွက္ေပ်ာသီး အခြံႏြာေၾကြးသလို အဆင့္သင့္မွ စာသင္ယူတတ္ခံၾကလာေတာ့ ဘာသာစကား တစ္ခုကို အခ်ိန္ၾကာၾကာ မျပတ္တမ္း ေလ့က်င့္ဆည္းပူးမွ တတ္ႏိုင္မယ္ဆိုတာ သေဘာမေပါက္ၾကဘူး။
တပည့္ ဆရာ၀န္ကေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ေဆးပညာေတာ္တယ္။ အဂၤလိပ္ဘာသာလဲ မည့္ပါဘူး။ အေျပာအဆို အေရးအသားမွာ အမွားေတာ့ မကင္းဘူးေပါ့။ သူက အဂၤလန္မွာ ဘြဲ႕လြန္သင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနလို႔ IELTS လက္မွတ္ ေျဖရမယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ လာက်င့္တယ္။ [အျမင့္ဆုံး (၁၀)မွတ္] မွာ (၇) မွတ္နဲ႔ ေအာင္ျမင္တယ္။ ဒီစာေမးပြဲ မေျဖခင္ ၆လ၊ ၇လေလာက္ ေန႔တိုင္း အသံထြက္က်င့္တယ္။ နားယဥ္ေအာင္ ကက္ဆက္နားေထာင္တယ္။ အခုဆို အဂၤလန္မွာ (၂)ႏွစ္ေက်ာ္ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ e-mail မျပတ္ပို႔တယ္။ စာအေရးအသား အေတာ္ တက္လာတယ္။ အသုံးအႏႈန္းေတြ သဘာ၀က်က် သုံးႏိုင္လာတယ္။ အထိအေတြ႕ မ်ားလာတာေၾကာင့္ တိုးတက္မႈ မ်ားလာတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။
ဒီလို အျပင္းအထန္က်င့္မွ ဒီေလာက္ပဲရတာ။ က်ဴရွင္တက္၊ က်ဴရွင္ဆင္းၿပီး စာအုပ္ေဘးခ်ၿပီး ေမ့လိုက္တဲ့ စာသင္သားမ်ား ဘယ္ႏွယ့္ေနပါမလဲဆုိတာ ေျပာစရာမလိုပါဘူး။
ဒီေတာ့ အခ်ဳပ္ဆိုရရင္ အဂၤလိပ္စာကို အခုသင္၊ အခုေျပာလို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ မျပတ္တန္း ႀကိဳးစားေနရမွာပါ။ မၿပီးစတန္း မဆုံးစတန္းလဲ ေလ့လေနရမွာပါ။ မၿငီးစတန္းလဲ ဖတ္ေနရမွာပါ။
``တစ္ေန႔ကို စကားတစ္လုံးသင္ျပရင္ တစ္လကို စာလုံးသုံးဆယ္၊ တစ္ႏွစ္ကုန္ရင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သင္ပါလားေမာင္ရယ္၊ အဂၤလိပ္စာကိုကြယ္ ဒစ္ရွင္နာရီ (dictionary) ၀ယ္ၾကည့္လွ်င္ သိႏိုင္ပါမယ္´´
ဆိုတဲ့ ဆရာႀကီး ေရႊတိုင္ၫႊန္႔ရဲ႕ “What ဆိုတာ ဘာလဲ” သီခ်င္းကေလးလိုေပါ့။ တစ္ေန႔နည္နည္းနဲ႔ မျပတ္ဖတ္မွတ္ ေလ့လာသြားရင္ တစ္ႏွစ္ဆို ေတာ္ေတာ္ရေနပါၿပီ။
ဒီပညာ ေရႊအိုးႀကီးဟာ တစ္ေန႔တျခား ျပည့္လို႔ လာမွာ ပါ။ ဒီေရႊအိုးႀကီးဟာ သုံးလို႔လဲ မကုန္ပါဘူးကြယ္။

သား (တက္တိုး)